Vandaag zijn we 23 november 2023.
Voor veel mensen een gewone datum, voor mij ene die 4 jaar geleden voor een aardverschuiving zorgde.
Zaterdag 23
november 2019 was voor mij de dag dat ik het telefoontje kreeg dat ik mijn broer verloren was aan suïcide.
Zoals zovelen die een traumatische gebeurtenis meemaken, weet ik n
og perfect waar ik was en hoe ik toen gereageerd heb.
Andere stukken van de dagen die volgden, verliepen soms in een waas.
Ik herinner mij, los van dat hele gebeuren, ook nog de hulp die soms uit
onverwachtse hoek kwam. Mijn kinderen, toen 4 en 6 jaar, moesten die week uiteraard nog naar school. Ik ging die dag een laatste groet brengen aan mijn broer.
Mijn kleuter was wat weerbarstig en schopte haar botjes uit net vóór de schoolpoort.
Compleet overspannen sta je aan die schoolpoort en barst je in tranen uit. Dát had je net niet nodig.
En dan zijn er spontaan ouders die jou komen helpen. Nemen jouw kleinste dochter bij de hand en begeleiden haar naar de kleuterklas, en nemen enthousiast de oudste mee de andere richting uit. Zulke gebaren blijven 4 jaar na datum jou nog steeds bij.
Wanneer jou zoiets overkomt, ga je op zoek achter antwoorden.
Niet alleen rond het hele gegeven, maar ook welke impact dat op jou heeft. Eén van de eerste zaken die ik las binnen de literatuur was: rouw duurt 4 jaar. Ik werd instant kwaad.
4 jaar? Ik, met al mijn therapeutische bagage en introspectie, had 4 jaar te kauwen op dit gegeven?
Ik ging in verzet en wou mezelf bewijzen dat ik sterker was.
Ik kon doorgaan en blijven doorgaan.
En toch... Als er iets rouwt, dan is het wel het lichaam...
Mijn lichaam ging in protest. Ik had stil te staan.
Een week ziekteverlof werd verlengd naar een maand... Twee maanden... Vier maanden...
Beetje per beetje leerde ik het een plaats geven, ging ik opnieuw part t
ime werken, maar covid sloeg toe. De wereld die ik geleidelijk aan opnieuw wou instappen, sloot zijn deuren.
Ik had opnieuw naar binnen te gaan, in mezelf, met mijn gezin.
Het stil staan bracht alles weer in perspectief.
Wat is belangrijk voor mij?
Waar word ik blij van?
Als 'kleine' werd ik altijd wel wat neerbuigend bekeken do
or mijn broer, maar op andere vlakken waren wij echte maatjes. Wij waren op elkaar ingespeeld, ik speelde mee met de Power Rangers en stal zijn sigaretten,...
Door zijn wegvallen, heb ik minder angst gekregen voor het leven. Ik wou leven. Leven op de manier zoals ik wou. Ik heb mijn job opgezegd en ben voluit voor het therapeutschap in hoofdberoep gegaan. Een keuze die mij op de dag van vandaag nog steeds vleugels geeft.
En nu, 4 jaar na datum, is het rouwen voorbij? Mijn leven ziet er alleszins helemaal anders uit zonder hem. Familiefeesten zijn niet meer dezelfde, er zijn geen gemeenschappelijke pretparkuitstapjes meer.
Maar er is wel meer rust.
Mijn kerngezin is meer solide geworden.
Ik ben sterker geworden.
In juni 2024 word ik 36, de leeftijd die mijn broer geworden is.
De kans dat het dan gaat voelen als 'extra tijd' is groot.
Maar ik geniet van het leven.
Ik leef voluit, ondanks het harde werk, maar ik durf ook mijn tijd te claimen en op te vullen hoe ik het wil.
En voor die les ben ik hem dankbaar.
Tot later Tom,
Comments