1 november. In veel families een verplichte familiedag, maar hier zijn we sinds de geboorte van onze eigen kinderen, afgestapt van deze traditie.
Rouwen is er op alle momenten, op alle dagen.
Misschien is vandaag wel een goede dag om even stil te staan bij wat ik zelf mis, in mezelf. Niet wie ik mis, maar wat ik verloren heb.
Kan ik vandaag even bewust aandacht geven aan de stukjes die nooit gezien zijn geweest?
Vandaag neem ik geen afscheid van de mensen die ik mis.
Vandaag neem ik afscheid van de zaken die er nooit geweest.
Vandaag neem ik afscheid
van een aantal dromen.
De droom om ooit dierenarts te worden, of archeoloog.
Vandaag neem ik afscheid van periodes.
Het onbezorgde meisje dat tot in het midden van de dag kon slapen.
Het leven vóórdat ik mama werd.
De jobs die ik met hart en ziel heb uitgeoefend, maar waar op een bepaald moment een punt werd achter gezet.
Iedere ontmoeting, iedere ervaring heeft een onomkeerbare verandering in mijn leven gebracht, heeft een voetafdruk nagelaten.
Maar vandaag wil ik ook dankbaar zijn.
Dankbaar voor die 2 dochters.
Dankbaar voor de job die ik met passie uitvoer.
Dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen, voor de mogelijkheden om te exploreren.
Afscheid hoeft niet altijd
pijnlijk te zijn.
Een afscheid kan ook gepaard gaan met groei.
Een vlinder die uit zijn cocon kruipt, heeft misschien(?) ook heimwee naar zijn cocon.
Maar welke schoonheid heeft de vlinder?
Welke kansen krijgt de vlinder?
Durf tijd te nemen om terug te kijken naar wat was, maar durf ook dankbaar te zijn voor de veranderingen.
Life is change.
Life is growth.
En groeipijnen doen nu eenmaal verdomd zeer.
Ik herhaal:
Groeipijnen doen verdomd zeer.
Vandaag zeg ik niet expliciet gedag tegen mijn geliefden, maar zeg ik dag tegen al mijn verloren en vergeten stukjes.
Veel warmte,
Mieke
