Afgelopen zomer hebben mijn man en ik een vrij atypische reis met ons 2 gemaakt. De auto genomen en 1300 kilometer aan één stuk gereden met een bijzondere bestemming in het achterhoofd: Auschwitz.
De afgelopen maanden was hij getriggerd door het lezen van o.a. 'De tatoëerder van Auschwitz', ik vanuit mijn achtergrond als trauma-deskundige wou ook wel even die plek gaan verkennen waar zoveel is gebeurd.
Het was een bezoek dat bij ons heel veel vragen opgeroepen.
Hoezeer kan je verlamd zijn van angst dat je in zo'n regime blijft werken?
Hoe eenzaam moet je je voelen wanneer je in een barak wordt opgesloten vol met mensen die jouw taal niet spreken?
Hoe solidair ben je wanneer je zelf bijna omgaat van de honger?
Wie durf je te vertrouwen?
Hoe veerkrachtig moet je zijn om in zulke omstandigheden te leven en te willen blijven leven?
Hoe groot is jouw hoop op verlossing, waardoor je geen risico neemt op verzet?
Wat ons vooral ook is bijgebleven, is dat ieder verhaal gekleurd is. Vanuit de Westerse maatschappij krijgen we het beeld dat (voornamelijk/enkel) de Joden hebben geleden. Wanneer je echter een oudere Poolse dame over hà à r volk hoort praten, en ook haar pijn daarin hoort, dan pas besef je dat je als buitenstaander nooit het fijne weet.
Niemand heeft het recht om te zeggen wie het meeste pijn heeft, of het meeste lijdt.
Iedere perceptie is anders,
Ieder verhaal is anders,
Elk trauma is anders.
Welke pijn je ook meedraagt, welk verhaal datgene van jou is, wéét dat er hoop is.
Wéét dat er, ook in een oncontroleerbare situatie, kleine momentjes zijn waarop je grip hebt.
Wéét dat je niet gevang hoeft te blijven zitten.
Om af te sluiten met de woorden van de Poolse dame: 'vandaag leef je in vrijheid, wat morgen brengt, dat weten we niet, maar wees dankbaar voor dit moment'.